گوهری اندر صدف پوشیده بود در کف دریا و دور از دسترس
ناگهان در تور ماهی گیر رفت شد صدف بیرون از آب و زان سپس
در کف ماهی فروشان گذر می نشست و می شد از دستی به دس
گفت ماهی گیر کاین مال من است دست بردارید از این پیش و پس
تا خریداری نیاید درخورش ندهم آن را من به هر شوریده کس
درّ زیبا را درون خانه برد دور می زد آن صدف را چون عسس
همسرش آگاه گشت و زان سپس در نگهداری درّ شد هم نفس
روزها می رفت و ماهی گیر هم سوی دریا می شد و با یک نفس
تور خود را روی دریا می فکند تا بیارد روزی خود را به دس
روزی از این روزهای بی نشان سهمگین دریا چو طوفان طبس
کشتی ماهی فروشان گشت غرق رد نمی شد زان حوالی هیچ کس
دید ماهی گیر چون تنها شده است برد بالا سوی یزدان هردو دس
گفت:یارب، قادر منّان تویی بهر ما اینجا تویی فریادرس
گر نمایی رحمتت را، می نهیم سر به پایت تا که می آید نفس
گشت دریا رام و ماهی گیر هم سوی ساحل شد ولی بی هیچ کس
می شنید این حرف را ماهی فروش: "توبه ات مقبول گشت و زین سپس
بیشتر در فکر صاحب خانه باش پای خود را نه برون از این قفس..."
چون به هوش آمد به راه افتاد او بر در منزل رسید افتاد پس
چون به داخل برد او را همسرش شرح داد آن ماجرا چون بازرس
یادی از هاتف نمود، آنگه که گفت: "...گوهر خود را نکو می دار و بس
تو نگهداری کن از گوهر، خدای می فرستد از برایش هم نفس"
نفس:بیا بریم.
عقل:کجا؟
نفس:جایی که بهت خوش بگذره.
دین:چه جور جایی؟
نفس:مشکلی پیش نمی آد.
دین:تا نفهمم چه جور جاییه،اجازه نمی دم.
نفس:مگه تو اهل دل نیستی؟ بیا بریم دیگه.
دل:بی خود پای منو وسط نکش، تو هنوز منو نشناختی.
دین:دل جای محبته نه لذت های پوچ.
دل:آفرین، زدی تو خال.
نفس:نه، مثل اینکه شما دست به یکی کردین که منو ضایع کنید.
دین:لیاقتت همینه.
نفس:نخواستیم بابا، شما اصلا این کاره نیستید.
دین:صدا رو می شنوی؟ داره اذون می گه.
وضو گرفت و رفت طرف مسجد.نماز که تموم شد،
دل:الان وقت دعا کردنه.
بلد نبود دعا کنه.
دین:خدایا ما رو هیچ وقت به خودمون وا مگذار.
چند روز بعد...
نفس:میای بریم.
دین:این از رو نمیره، سنگ پای قزوینه.
پیش خودش بالا و پایین کرد و همراه با نفس رفت.
اراده و ایمان:چقدر گفتیم که ما رو تقویت کن؟
ضایع شد و نتونست کارش رو بکنه.
با شرمندگی برگشت و یاد دعای بعد از نمازش افتاد:
خدایا ما رو هیچ وقت به خودمون وا مگذار.*
*الهام گرفته از یک بنر
غزلی از سر احساس، به محبّان قمر، حضرت عباس(ع)
آنان که دل به حضرت مهدی(عج) سپرده اند اشعار خویش را همه از او شمرده اند
دل داده اند و غرق در این دل سپردگی
شاید که مرده اند ولیکن نمرده اند
سرزنده اند و حلقه به گوش ولایت اند
بویی ز سستی و ز کژی هم نبرده اند
آنان که زیر چتر ولایت نرفته اند
راهی به سوی کعبه ی دلها نبرده اند
سرگشته اند و گوش به فرمان نفس خویش
یک جرعه از شراب ولایت نخورده اند
سرگرم لذت اند و نه در فکر عافیت
همچون پرنده در قفس تن فسرده اند
بازیچه اند و غرق در آمال پست خویش
سر را چو کبک زیر تل برف برده اند
