به بهانه ی اعیاد شعبانیه، خصوصا روز جانباز

و به بهانه ی انتشار نسخه ی الکترونیکی کتاب «جامی ز خمخانه دل»، http://farsi.khamenei.ir/book-content?id=20060

پاسخ حقیر به مطروحه ی رهبر فرزانه ی انقلاب، حضرت امام خامنه ای(حفظه الله حتی وقوع ظهور الحجة):

«رندانه آخر ربودی جامی ز خمخانه ی دل

خونین چو برگ شقایق رنگین چو افسانه ی دل»

رفتی و ما را نهادی در حسرت یک نگاهت

معبر گشودی تو اینک زینجا به میخانه ی دل

ما رفته ایم و تو ماندی، ما را زمان برده با خود*

لبریز عطر حضورت هرگوشه از خانه ی دل

من ماندم و تخت خالی روح تو در این حوالی

دستی بکش بر سر من دست کریمانه ی دل

آرامش بی نظیرت از خیل زخم است و ترکش

تقطیع پیکر نشان پیکار مردانه ی دل

آیینه ی دیده ی من از آه حسرت مکدّر

می بارم امشب به یادت تسبیح صددانه ی دل

روشنگر خانه بودی سالار کاشانه بودی

شمع وجودت فروزان در بزم پروانه ی دل

گنجینه ای از حلاوت پشت سکوتت نهفته

لب های تو آشنا با اکسیر پیمانه ی دل

برخیز و ما را دوباره با جبهه ها آشنا کن

غیرت، ولایت، شجاعت، شهد شهیدانه ی دل

آن ضجّه های شبانه آن خنده ی بی بهانه

جور و جفای زمانه بغض غریبانه ی دل

تا آسمان پرکشیدن، دیدن، شنیدن، بریدن

در محضر حق رسیدن، فریاد مستانه ی دل

دستان جامانده ی تو پرواز را کرده آسان

دستی بگیر از جوانان ای پیر فرزانه ی دل 

* پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند، اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده اند. سید شهیدان اهل قلم، شهید سید مرتضی آوینی

با کسب اجازه از شیخ اجل که فرمود:

"شب عاشقان بیدل چه شبی دراز باشد

تو بیا کز اول شب در صبــــــــــح باز باشد"

و همچنین کسب اجازه از سیامک ظریفی کاینچنین سرود:

"شب گشنگان مفلس چه شبــی دراز باشد

که شکم به قار و قورش چو نوای جاز باشد"

به بهانه پایان دوره کارشناسی! و خداحافظی ظاهری با دانشگاه و با عذرخواهی از تمامی دانشجویان ساکن خوابگاه به دلیل عدم درک کامل حقیر از زندگی خوابگاهی و اشاره گذرا به آن از روی خاطرات تعریف شده توسط دوستان. تقدیم به سید مصطفی حسینی، سعید ظهوریان، رضا قصابانی، ابراهیم راعی، مرتضی آذرین و تک تک دوستان دانشجوی دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) قزوین