این روزها در و دیوار شهرت را که نگاه می کنی، خبر از ماتمی می دهند که بر دل تمام عالم نشسته.غم عظمای امام معصومی که حجت خداوند بر روی زمین محسوب می شود. در شگفتم که یزیدیان چگونه امامی را شهید کردند که اگر نبود، زمین و زمان نابود می شد. گویا آنان نیز این روایت را شنیده بودند که از ذرّیه ی حضرت زهرا(س) 11 امام معصوم (ع) به دنیا خواهند آمد. گویا آنان می دانستند که اگر حسین (ع) را بکشند، امامان دیگر باقی خواهند ماند. می دانستند که این نسل پابرجاست.
آری! اگر زینت دوش نبی نیز کشته شود، اتفاقی نخواهد افتاد و آب از آب تکان نخواهد خورد. چه می کند این مال حرام! که اگر در جایی انباشته شود به مثابه یک ویروس، خطرناک خواهد بود. شکمی که از مال حرام پر شده باشد دیگر معصوم و غیر معصوم نخواهد شناخت و برای لقمه ای همچون سرزمین ری دندان تیز خواهد کرد.
این روزها شاید چشمانتان برای مظلومیت امام و یارانش پر از شبنم شده و دندان هایتان از جفای کوفیان در حق حضرت از غیظ به هم فشرده شده باشد، اما بیایید از زاویه ای دیگر بنگریم.
شنیده اید که 12هزار نامه برای امام حسین(ع) فرستاده شده بود.حتی تا18هزار نامه را هم روایت کرده اند. این را هم درنظر بگیرید که پای هر نامه را چند نفر مهر کرده اند. اما این جمعیت عظیم به طمع دنیا و مافیها دعوت خویش را فراموش کردند و رسم مهمان نوازی عرب را که زبانزد خاص و عام بود، نادیده گرفتند. اینجاست که چند سوال ذهن انسان را مشغول می کند. سوالاتی که با پاسخ به آنها تکلیف انسان با خودش معلوم می شود. اینکه
اگر کوفیان 18هزار نامه برای امامشان نگاشتند، برای امام زمان (عج) چند نامه فرستاده شده؟
از آغاز غیبت حضرت تا کنون چند مناجات با وی صورت گرفته؟
چند دعای ندبه و دعای عهد خوانده شده؟ آیا اینها دعوت به حساب نمی آیند؟
آیا در خلال مناجات ها و زیارت هایمان نگفته ایم که «یابن الحسن بیا»؟
پس چرا حضرت به اذن خداوند ظهور نمی کند؟
آیا ما برخلاف کوفیان برعهد خود استوار خواهیم ماند؟
گویا عهدشکنی ما فراتر از پیمان شکنی کوفیان است که اگر این گونه نبود نایب برحقش امام خامنه ای(مد ظله العالی)پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران را در دستان مبارک حضرت بقیه الله(عج)می نهاد و ما نیز در رکاب مولای عاشقان می تاختیم تا انتقام سیلی مادرمان را بستانیم.
چه آرزوهای بزرگی! خداوندا حال که ما را لایق درک مولایمان نمی دانی، این خیالات و آرزوها را از ما مگیر. این روزها فرصت خوبی است برای اندیشیدن و برای تجدید نظر در رفتارها و کردارهایی که سبب گریه ی امام زمان(عج)در مناجات و نجواهای شبانه اش خواهد شد. نه فقط در نیمه های شعبان، نه در صبح هر جمعه، نه در عصر هر دوشنبه و پنجشنبه، بلکه در تک تک لحظات یک منتظر، حضور امام زمان(ارواحنا فداه) محسوس و قابل توجه است.
«یابن زهرا(عج) راه را گم کرده ایم
چهره ی دلخواه را گم کرده ایم
ما تو را در قعر چاه انداختیم
یوسف ما چاه را گم کرده ایم»
