بزک کردن جنایت های آمریکا، هجمه ی ناجوانمردانه به جریان مؤمن، توهین به نص قرآن و حمایت از نشریه هتاک فرانسوی، تنها بخشی از اقدامات این روزهای نشریه های زنجیره ای است که در سایه ی غفلت مسئولان مربوطه در حال انجام است.

پس از استقرار دولت تدبیر و امید! ، با از سرگیری مذاکرات با 5+1 و به تبع آن، برقراری تماس تلفنی اوباما با روحانی و انجام نشست های دوجانبه وزرای امور خارجه دو کشور، چنان آب از لب و لوچه ی نشریه های زنجیره ای آویزان بود که گویی بوی کباب به مشامشان رسیده. غافل از اینکه اگر به تبعیت از مقام معظم رهبری نگوییم سازش، این بوی سوختگی پیراهن ارزشها زیر اتوی تعامل بود.

اما این پایان کار زنجیره ای ها نبود. آنها که بی توجه به دشمنی های بی شمار، مداوم و غیرقابل چشم پوشی غرب و علی الخصوص آمریکا، مذاکرات دولت جدید را فداکاری برای نجات ملت ایران! و ظریف را قهرمان ملی! می دانستند، به دنبال حذف شعار استراتژیک «مرگ بر آمریکا» بودند تا خدای ناکرده به روند مذاکرات لطمه ای وارد نشود. آنها حتی در برابر توهین های بی سابقه ی مسئول دست چندم وزارت خارجه آمریکا به مردم ایران لال بودند و تحریم های جدید پس از حصول توافق ژنو را ناشی از تحت فشار بودن اوباما می دانستند. به راستی اگر قرار بود تحریم جدیدی صورت بگیرد و تحریم های قبلی نیز لغو نشود، چرا مذاکره صورت گرفت؟ چرا باید توهین های بی سابقه به مردم را تحمل کرد؟ و از همه مهم تر، چرا ریاست محترم جمهور که در مناظره های پیش از انتخابات، وضع نابسامان اقتصادی را ناشی از سوء تدبیر دولت می دانست و قائل به تأثیر حداقلی تحریم ها بود، به جای تدابیر صحیح اقتصادی و اتکا به اقتصاد مقاومتی، راه مذاکره را در پیش گرفت؟

پس از اتفاقات تلخ فتنه 88 ، کسانی که در جریان براندازی نظام شکست خورده بودند، با سوق دادن حامیان غربی خود به سوی تشدید تحریم های اقتصادی، عقده های حقارت خود را بر سر مردم انقلابی ایران خالی کردند. اما وقتی پس از حصول توافق ضعیف و ناقص ژنو، جریان مؤمن نسبت به این توافق اظهار انتقاد و نگرانی کرد، زنجیره ای ها با عناوین مختلف به این جریان تاختند و آنها را کاسب تحریم خواندند. به راستی کاسب تحریم کیست؟ در این میان، نمی توان از ادبیات تأسف برانگیز و حاشیه ساز رئیس جمهور -که کمک شایانی به زنجیره ای ها می کرد- غفلت کرد. بی سواد، بزدل، متوهم و افراطی تنها بخشی از صفاتی است که روحانی به منتقدان خود منتسب کرد، منتقدانی که هم از قشر لبوفروش و راننده تاکسی بودند و هم از مراجع تقلید، علما، فرهنگیان، دانشگاهیان و دانشجویان.

در سایه ی بی توجهی های وزارت ارشاد، اتفاقات تلخ بسیاری در این حوزه رخ داد که زنجیره ای ها پای ثابت آن بودند. عدم برائت از فتنه گران، تبلیغ عضویت در فیسپوک، دفن «سگ های زرد» در قطعه هنرمندان، انتشار کتب نامناسب، حمایت از برخی فیلم های مسئله دار و فشار به جریان مؤمن به دلیل انتقاد از دولت تنها بخشی از این اقدامات است. عدم حضور مقام معظم رهبری در نمایشگاه کتاب به نشانه ی اعتراض به این عملکرد، خود بزرگترین گواه حاشیه سازی بی مورد این وزارتخانه است. وزارتخانه ای که در سایه ی غفلت مسئولانش، در یکی از همین نشریات زنجیره ای، توهین به حکم الهی قصاص صورت می گیرد و برای خالی نبودن عریضه، به یک روزنامه ی ارزشی بابت یک تیتر که در آن به خبر مرگ پادشاه عربستان پرداخته شده و حتما روابط دو کشور را تیره کرده! اخطار داده می شود و پرونده این روزنامه به دادگاه ارجاع می شود!

به دلایل فوق الذکر و سایر ادله که به آن پرداخته نشد، حمایت یکی دیگر از این زنجیره ای ها از نشریه هتاک فرانسوی اصلا برای ما عجیب نیست. وقتی یکی از همکاران این نشریات صراحتا رژیم غاصب صهیونیستی را تنها به دلیل اینکه در سازمان ملل حضور دارد، به رسمیت می شناسد و از اینکه نامش مثلا مایکل جکسون نیست اظهار تأسف می کند، اصلا نباید تعجب کرد که این نشریه هتاک خودش را شارلی بخواند. تعجبی ندارد کسانی که مدت هاست زلفشان را به غرب گره زده اند و قلم هایشان را فروخته اند، شارلی را بر «محمد» ترجیح بدهند، قربةً الی نتانیاهو!

بدیهی است توصیه های عمومی خیرخواهانه ی چندین و چندساله مقام معظم رهبری به زنجیره ای ها اثربخش نبوده که ایشان اینگونه نشریات را در خدمت دشمنان اسلام و انقلاب قلمداد می کنند و نسبت به عواقب حضور و قلم فرسایی های آنها در نشریات داخلی هشدار می دهند. حال که امیدی به شفای زنجیره ای ها نیست، دعا می کنیم که با اربابان خود مشهور شوند. ان شاءالله