فتنه ی عظیم 88 در کنار خسارت های ناگوار و بعضا جبران ناپذیری که به کشور وارد کرد، منشأ ایجاد معیاری برای سنجش عملکرد خواص گردید و قطعا کسانی که در آن شرایط نابسامان آب در آسیاب دشمن ریختند، گزینه های مناسبی برای مدیریت نخواهند بود. روزهای رأی اعتماد مجلس به وزرای پیشنهادی دولت را حتما بخاطر دارید. آن زمان حتی خوشبین ترین هواداران دولت هم گمان نمی کردند که مجلس اصولگرا به اکثریت گزینه ها رأی اعتماد بدهد و فقط سه گزینه ی پیشنهادی نتوانند به کابینه ی دولت یازدهم راه پیدا کنند. همان قدر که عدم اعتماد مجلس به آن سه گزینه بابت سابقه ی نامطلوبشان در فتنه 88 موجبات شادی مردم مؤمن و انقلابی را فراهم کرد، اعتماد نابجای نمایندگان به برخی دیگر از وزرا تعجب جریان ارزشی را برانگیخت. وزرایی که گویی در فتنه نبودند ولی کارنامه ی کاری آنها ابهامات زیادی داشت. عدم حضور فتنه گران در دولت، برای همه ی مردم و از جمله نمایندگان مجلس از اهمیت بسیاری برخوردار بود ولی آنچه که برخی از نمایندگان فراموش کردند این بود که صرف عدم فعالیت گزینه های پیشنهادی در فتنه 88 برای تصدی وزارت کافی نیست و می بایست صلاحیت تخصصی آنها را در حوزه ی مربوطه بررسی کنند. درست است که به کسانی که در فتنه نقش داشتند اصلا نباید اعتماد کرد ولی این دلیل نمی شود که به کسانی که در فتنه نقش نداشتند چشم بسته  اعتماد کرد. 

خوب بخاطر دارید که در آن روزها شانتاژ رسانه ای نشریات زنجیره ای چه فضای ملتهبی را ایجاد کرده بود. نشریاتی که هرروز به اختلاف بنیادین خودساخته میان دولت و مجلس دامن می زدند و در این راه هیچ بهانه ای را از قلم نمی انداختند. فراموش نکنید که برخی از مقامات دولتی نیز با اظهارات نابجا و تفرقه افکن، خوراک رسانه ای خوبی در اختیار اینگونه نشریات قرار می دادند. قطعا در چنین فضای مسمومی، آنچه نمایندگان مجلس به دنبالش بودند اثبات عدم سهم خواهی خود و تعامل سازنده با دولت بود. به همین خاطر عدم اعتماد مجلس به برخی از گزینه های پرحاشیه تحت الشعاع تعامل با دولت قرار گرفت و به نوعی قربانی این شانتاژ رسانه ای شد. اتفاقی که باعث شد برخی از مدیران ناکارآمد به کابینه ی دولت راه یابند و امروز پس از گذشت قریب به دوسال از عمر دولت، نتایج تأسف بارش بر همگان واضح و مبرهن است. به راستی امروز چه کسی می تواند از کارنامه ی وزرای مسکن و شهرسازی، صنعت، معدن، تجارت، نفت، جهاد و کشاورزی، کار و رفاه اجتماعی، آموزش و پرورش و از همه مهم تر فرهنگ و ارشاد اسلامی! دولت یازدهم دفاع کند؟    

بررسی عملکرد هریک از این وزرا مجالی دیگر می طلبد ولی مصادیق نگران کننده ای در کارنامه ی هریک از آنهاست. انتقادات صریح مراجع عظام تقلید از اعطای مجوز موسیقی به یک خواننده زن، عدم حضور مقام معظم رهبری در نمایشگاه کتاب امسال و تذکرات جدی ایشان به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی!، اعطای تصدی مدارس به بخش خصوصی و درواقع پولی کردن آموزش کشور برخلاف قانون، توزیع فلاکت بار سبد کالا و عدم تحقق وعده ی اعطای شش سبد کالا در طول امسال، عدم اهتمام جدی در بخش خودکفایی محصولات کشاورزی و نارضایتی کشاورزان، افزایش تولید نفت برخلاف سیاست های اقتصاد مقاومتی و سرپوش نهادن بر پرونده های نفتی کرسنت و...، اعطای یک قلم رانت 650میلیون یورویی به یک وارد کننده و حضور 25 روزه وزیر -که قرار بود در هفتادسالگی مسابقه دو بگذارد!- در آلمان برای جراحی گوش!!، عدم اهتمام جدی به تکمیل واحدهای مسکن مهر، آزادسازی خرید و فروش واحدها و رواج دلالی و عدم اعتقاد به طرح خانه دار شدن مردم و مزخرف خواندن طرح مسکن مهر! توسط وزیر، تنها بخشی از اقدامات نسنجیده و اشتباه دولتمردان است.

اقدامات تأمل برانگیز برخی دیگر از اعضای کابینه از جمله وزیر امورخارجه، وزیر اقتصاد، رئیس سازمان محیط زیست، معاون فرهنگی و معاون امور زنان رئیس جمهور نیز جای بحث و بررسی بسیار دارد و به دلیل اهمیت در مجال دیگری به آن پرداخته خواهد شد. در این بین، تنها نگاهی به اظهارات رئیس سازمان محیط زیست در بحث آلایندگی بنزین داخلی و اصرار بر واردات بنزین، سرطانزا بودن پارازیت ها -که واکنش منفی وزیر بهداشت را در پی داشت- گویای خیلی از چیزهاست.

اما آنچه که فکر نگارنده را به خود مشغول کرده این است که مگر وزیر مسکن و شهرسازی در زمان جلسه ی رأی اعتماد فراموش کرده بود که مسکن مهر طرح مزخرفی است؟! و اگر این حرف را در آن جلسه زده بود آیا اکنون این عنوان به او اطلاق می شد؟ مگر بازی کردن با سرنوشت هزاران نفر از افراد دلبسته به این طرح شوخی است؟ مگر جناب رئیس جمهور در جلسات مناظره قبل از انتخابات طرح مسکن مهر را با رفع ایراداتش -که هیچ کس منکر آن نیست- طرح پسندیده ای ندانستند که دولت آینده با رفع نواقص باید آن را ادامه دهد، پس چرا اکنون پس از گذشت دو سال وزیر مسکن این حرف را می زند؟ آیا حرف وزیر حرف رئیس جمهور است؟ و در غیر این صورت چرا از دولت صدای واحدی به فرموده ی مقام معظم رهبری شنیده نمی شود؟ چرا مجلس به گزینه ای اعتماد کرده که در کارنامه اش افزایش قیمت مسکن در زمان تصدی این وزارتخانه در دوره های قبل دیده می شود؟ پاسخ به این سؤالات قطعا خیلی از ابهامات را از ذهن امثال نگارنده خواهد زدود.    

برای فهمیدن پیشینه ی شهر قزوین، همیشه لازم نیست که سراغ مورخان و کتب تاریخ برویم، بلکه گاهی لازم است، قدم در کوچه پس کوچه های محله های قدیمی بگذاریم و زیر درختان کهنسالش نفس بکشیم. چشم هایمان را به خانه های قدیمی بدوزیم و در آیینه ی خشت هایش، زندگی مردمان آن روزگار را به نظاره بنشینیم. با مردمان ساده و صمیمی اش هم کلام شویم و گرد فراموشی را از چهره ی خاطراتشان پاک کنیم.

به همین منظور، با یکی از رفقا برنامه ی قزوین گردی گذاشتیم و محل قرارمان هم در خیابان طالقانی بود. بعد از سلام و علیک، از سجاد که زودتر از من رسیده بود پرسیدم کجا بریم؟ گفت: الان که نزدیک دهه فجریم، بریم خیابون امام(ره). با همدیگه راه افتادیم. حوالی سبزه میدون یا همون میدون آزادی، نگاهم که به چهلستون افتاد، از سجاد پرسیدم حالا واقعا این 40تا ستون داره؟! بعد باهم شروع کردیم به شمردن ستون ها. از روی تعداد ستون هایی که تو دید ما بود، بقیه ی ستون ها رو هم تخمین زدیم که با احتساب ستون های چوبی ایوان شاید 40تا می شد، شاید هم بیشتر! از اونجایی که اصفهان بعد از قزوین تو دوره صفویه پایتخت میشه، یه چهلستون با مقیاس بزرگتر و برگرفته از قزوین هم اونجا می سازند.

حالا دیگه رسیده بودیم به سبزه میدون درحالیکه صدای سرود از بلندگوهای کانون توحید -که زمان موشک باران جنگ پناهگاه بوده- پخش می شد.

خیابون امام خمینی(ره) همیشه من رو یاد تظاهرات مردم میندازه. یادمه از بچگی که همراه بابام میومدم راه پیمایی، اینجا و خیابون های اطراف سبزه میدون محل تجمع مردم بود. خدایی عجب شور و حالی داشتیم تو بچگی! الان هروقت بچه ها رو تو تظاهرات می بینم این کودک درونم بغض می کنه! یادمه تو یکی از همین راه پیمایی های 22 بهمن کنار امام جماعت مسجدمون داشتیم می رفتیم به سمت مسجدالنبی و من شعارها رو بلند بلند داد می زدم. حاج آقا موسوی برگشت به بابام گفت ماشاءالله آقازاده تون کوبنده شعار میده! منم خوشم اومد ولی به روی خودم نیاوردم! خلاصه من به برکت نفس حاج آقا موسوی آقازاده شدم. خدا کنه این آقازادگی از جنس آقازادگی «جهاد» باشه نه از جنس آقازادگی م... ه.... . درسته که بابای من شهید نشده ولی برای انقلاب و «آقا» خون دل که خورده. تازه از کسی طلبکار هم نیست. مگه شهید آوینی نمی گفت: «خون دادن برای خمینی(ره) زیباست ولی خون دل خوردن برای خامنه ای(حفظه الله) از آن هم زیباتر است.» من که قبلا با تشویق خانواده و به طمع جایزه ی حاج آقا موسوی آیه الکرسی رو یاد گرفته بودم، از همون روز تصمیم گرفتم که یک آقازاده باشم، غافل از اینکه جایزه ی این آقازادگی از خون دل خوردن بیشتر بود!

داشتم با خودم فکر می کردم که سجاد پرسید بریم تو کدوم مغازه؟ گفتم نمی دونم تا چی پیش بیاد! خلاصه راه افتادیم به سمت بازار و داخل مغازه ها رو نگاه می کردیم تا شاید نگاهمون به یه آدم مسن بیفته. چندتا مغازه رو که رد کردیم، کنار مدرسه ی التفاتیه چشممون به صاحب کتابفروشی فردوسی افتاد که تقریبا پا به سن گذاشته بود و به قول سجاد اصل جنس بود! وارد کتابفروشی شدیم و خودمون رو معرفی کردیم. یه خانم میانسال هم داخل کتابفروشی بود که ما اول فکر کردیم مشتریه و الان میره بیرون. ولی بعد از حضورش تا آخر صحبتهای ما، فهمیدیم که اون بیشتر از ما به تاریخچه ی این شهر و خیابون علاقه منده. می گفت که 30ساله تو این شهره و از قضا نوه اش هم خبرنگاره! خلاصه از اومدن ما تعجب نکرده بود و با حرف هایی که مابین صحبت های ما و مسئول کتابفروشی می زد، سعی می کرد که ایشون رو متوجه منظور ما از سؤال هامون بکنه. خلاصه شده بود مترجم بین ما و مسئول کتابفروشی! درسته که ما همه مون هم زبان بودیم ولی ظاهرا انتقال پیام از یک نسل به نسل دیگه و دریافت پاسخ، نیاز به یک رابط و میانجی داشت که این خانم به خوبی اون نقش را ایفا کرد.

حاج آقا خیلی آرام و به لهجه ی قزوینی صحبت مِکرد! مُگُف که اون زمان قزوین فقط سبزَه میدان بود. اینجا هم عمارت بود و کاروانسرا. رضاشاه که مِخاستَس بِرَد تبریز، دستور مِدَد که تا من برگردم، اینجا را خراب کنید و خیابان بسازید. بخاطر همین بهش مُگُفتن خیابان شاه که بعد انقلاب شد خیابان امام خمینی(ره). فقط مردم بومی قزوین تو شهر بودند و این خیابان خیلی رونق نداشت و کم کم پیشرفت کرد. یادِمَس زمانی که ما بَچَّه بودیم، موقع عروسی شاه با فوزیه، تو شهرستان ها هم جشن مِگِرِفتن. تو همین خیابان، ماشینا رَ بزک کردَه بودند و رد مِشُدَن! اولین مغازه تو این خیابان، مغازه ی آقای وقاری بود. همین جایی که الان بانک رسالت هست، اون زمان لوازم خانگی مِفروختَن. تو زمین این کتابفروشی هم قبلا لوازم ماشین های باری مِفروختَند و اولین بانک ملی هم اینجا بودَس.

زن و شوهری که وارد مغازه شده بودند، بعد از چند دقیقه نگاه کردن به قفسه ها، صحبتهای حاج آقا رو قطع کردند: حاج آقا این تعبیر خواب چنده؟ حاج آقا مجبور شد که بره  و اونا رو راه بندازه. اینجا بود که اون خانم به ما گفت که نوه اش هم خبرنگاره و نکنه که از صحبتهاش ناراحت شده باشیم. ما هم خیالش رو راحت کردیم که باعث شده گزارش بهتری تهیه کنیم.

حاج آقا که برگشت تازه فهمیدیم که اسمش رو نپرسیدیم! و این هم البته سؤال اون خانم بود! آقای تنکابنی گفت که پدر ما که از رامسر و پلاسید به قزوین می آید یک روحانی بوده ولی لباس روحانیت نمی پوشیده. در همین مدرسه ی التفاتیه، آشیخ یحیی مفیدی، ابوالحسن رفیعی، سید نعمت الله، سیدحسین سیدجوادی و... که از علماء بنام بودند درس می خواندند. بنده هم لمعه و عربی را کنار آقای باریک بین خوانده ام و با ایشان هم مباحثه بودیم و هنوز به خانه ی ایشان رفت و آمد داریم.

آقای تنکابنی از تفاوت زیاد بین کسبه های قدیم و جدید گفت. از تربیت الان ما که خیلی از اسلام دور شده. تربیتی که به دنبالش عمل هست. از محیط ناسالم، رفتار نادرست و خیلی چیزهای دیگه که به گوش ما رسید ولی به قلم ما نه! این بار نوبت همان خانم مترجم بود که بپرسد: حاج آقا کاغذ کادو چنده؟

از حاج آقا و خانم مترجم تشکر کردیم و ازشون سراغ یک بازاری قدیمی رو گرفتیم. جالب اینکه هردوشون آدرس یک نفر رو دادند: حاج آقای انصاریان! نزدیک اذان ظهر بود که از کتابفروشی فردوسی خارج شدیم. برای نماز رفتیم مسجدالنبی و بعد از نماز وارد بازار شدیم. به مغازه ی آقای انصاریان که رسیدیم، داشت مغازه اش رو می بست و ما دلمون نیومد که مزاحمشون بشیم. بعدا هم فرصت نشد که بریم سراغشون. خلاصه ما موندیم و این گزارش ناقص!

بزک کردن جنایت های آمریکا، هجمه ی ناجوانمردانه به جریان مؤمن، توهین به نص قرآن و حمایت از نشریه هتاک فرانسوی، تنها بخشی از اقدامات این روزهای نشریه های زنجیره ای است که در سایه ی غفلت مسئولان مربوطه در حال انجام است.

پس از استقرار دولت تدبیر و امید! ، با از سرگیری مذاکرات با 5+1 و به تبع آن، برقراری تماس تلفنی اوباما با روحانی و انجام نشست های دوجانبه وزرای امور خارجه دو کشور، چنان آب از لب و لوچه ی نشریه های زنجیره ای آویزان بود که گویی بوی کباب به مشامشان رسیده. غافل از اینکه اگر به تبعیت از مقام معظم رهبری نگوییم سازش، این بوی سوختگی پیراهن ارزشها زیر اتوی تعامل بود.

اما این پایان کار زنجیره ای ها نبود. آنها که بی توجه به دشمنی های بی شمار، مداوم و غیرقابل چشم پوشی غرب و علی الخصوص آمریکا، مذاکرات دولت جدید را فداکاری برای نجات ملت ایران! و ظریف را قهرمان ملی! می دانستند، به دنبال حذف شعار استراتژیک «مرگ بر آمریکا» بودند تا خدای ناکرده به روند مذاکرات لطمه ای وارد نشود. آنها حتی در برابر توهین های بی سابقه ی مسئول دست چندم وزارت خارجه آمریکا به مردم ایران لال بودند و تحریم های جدید پس از حصول توافق ژنو را ناشی از تحت فشار بودن اوباما می دانستند. به راستی اگر قرار بود تحریم جدیدی صورت بگیرد و تحریم های قبلی نیز لغو نشود، چرا مذاکره صورت گرفت؟ چرا باید توهین های بی سابقه به مردم را تحمل کرد؟ و از همه مهم تر، چرا ریاست محترم جمهور که در مناظره های پیش از انتخابات، وضع نابسامان اقتصادی را ناشی از سوء تدبیر دولت می دانست و قائل به تأثیر حداقلی تحریم ها بود، به جای تدابیر صحیح اقتصادی و اتکا به اقتصاد مقاومتی، راه مذاکره را در پیش گرفت؟

پس از اتفاقات تلخ فتنه 88 ، کسانی که در جریان براندازی نظام شکست خورده بودند، با سوق دادن حامیان غربی خود به سوی تشدید تحریم های اقتصادی، عقده های حقارت خود را بر سر مردم انقلابی ایران خالی کردند. اما وقتی پس از حصول توافق ضعیف و ناقص ژنو، جریان مؤمن نسبت به این توافق اظهار انتقاد و نگرانی کرد، زنجیره ای ها با عناوین مختلف به این جریان تاختند و آنها را کاسب تحریم خواندند. به راستی کاسب تحریم کیست؟ در این میان، نمی توان از ادبیات تأسف برانگیز و حاشیه ساز رئیس جمهور -که کمک شایانی به زنجیره ای ها می کرد- غفلت کرد. بی سواد، بزدل، متوهم و افراطی تنها بخشی از صفاتی است که روحانی به منتقدان خود منتسب کرد، منتقدانی که هم از قشر لبوفروش و راننده تاکسی بودند و هم از مراجع تقلید، علما، فرهنگیان، دانشگاهیان و دانشجویان.

در سایه ی بی توجهی های وزارت ارشاد، اتفاقات تلخ بسیاری در این حوزه رخ داد که زنجیره ای ها پای ثابت آن بودند. عدم برائت از فتنه گران، تبلیغ عضویت در فیسپوک، دفن «سگ های زرد» در قطعه هنرمندان، انتشار کتب نامناسب، حمایت از برخی فیلم های مسئله دار و فشار به جریان مؤمن به دلیل انتقاد از دولت تنها بخشی از این اقدامات است. عدم حضور مقام معظم رهبری در نمایشگاه کتاب به نشانه ی اعتراض به این عملکرد، خود بزرگترین گواه حاشیه سازی بی مورد این وزارتخانه است. وزارتخانه ای که در سایه ی غفلت مسئولانش، در یکی از همین نشریات زنجیره ای، توهین به حکم الهی قصاص صورت می گیرد و برای خالی نبودن عریضه، به یک روزنامه ی ارزشی بابت یک تیتر که در آن به خبر مرگ پادشاه عربستان پرداخته شده و حتما روابط دو کشور را تیره کرده! اخطار داده می شود و پرونده این روزنامه به دادگاه ارجاع می شود!

به دلایل فوق الذکر و سایر ادله که به آن پرداخته نشد، حمایت یکی دیگر از این زنجیره ای ها از نشریه هتاک فرانسوی اصلا برای ما عجیب نیست. وقتی یکی از همکاران این نشریات صراحتا رژیم غاصب صهیونیستی را تنها به دلیل اینکه در سازمان ملل حضور دارد، به رسمیت می شناسد و از اینکه نامش مثلا مایکل جکسون نیست اظهار تأسف می کند، اصلا نباید تعجب کرد که این نشریه هتاک خودش را شارلی بخواند. تعجبی ندارد کسانی که مدت هاست زلفشان را به غرب گره زده اند و قلم هایشان را فروخته اند، شارلی را بر «محمد» ترجیح بدهند، قربةً الی نتانیاهو!

بدیهی است توصیه های عمومی خیرخواهانه ی چندین و چندساله مقام معظم رهبری به زنجیره ای ها اثربخش نبوده که ایشان اینگونه نشریات را در خدمت دشمنان اسلام و انقلاب قلمداد می کنند و نسبت به عواقب حضور و قلم فرسایی های آنها در نشریات داخلی هشدار می دهند. حال که امیدی به شفای زنجیره ای ها نیست، دعا می کنیم که با اربابان خود مشهور شوند. ان شاءالله